Van alle landen ter wereld telt Nederland met 182 stuks het grootste aantal beiaarden. Oftewel carillons. Dan volgt Amerika met 164, en als nummer drie België met 89. Dùs. Dat weten we dan ook weer. Maar wat heeft dat met het eet- en bierencafé De Beiaard te maken? Nou, eh…niks. En toch ook weer alles. De ontstaansgeschiedenis van BNC’s (Bekende Nederlandse Café’s) wortelt niet zelden in hoogst bizarre en vermakelijke oerverhalen. Voor het begrip ‘De Beiaard’ moeten we daarvoor terug naar 1985.

De bedenker en oprichter van de succesvolle Beiaard Groep Nederland had toen nog geen naam voor zijn creatie. Wel beschikte hij, in een van zijn café’s aan het Hoornse Kerkplein – pal tegenover de Grote Kerk -, over ’n hele rare houten wandklok. Zo eentje waarvan elk uur een deurtje in het voorfront open gaat en ’n weermannetje en z’n weervrouwtje elkaar over een ronddraaiend plateautje achterna zitten. Met dat verschil, dat deze klok steeds de ruimte gaf een aan briesend en hinnikend paard dat rechtstandig uit het uurwerk galoppeerde. Elk kwartier! Zeer irritant. Vooral als men een slokje op had. Dan werd het een kudde.
Maar goed, dat was nu eenmaal zo. Als je dan ook nog bedenkt dat de beiaardier er vanuit die kerktoren aan de overzijde even enthousiast als doordringend zijn eigen gepingelpangel tussendoor gooide, dat kun je je voorstellen dat al gauw niemand in ’t  café meer wist hoe laat het was. Zo’n briesend ros uit die kroegklok, en dat geklingel van die beiaard aan de overkant: om gèk van te wor… Ho! Wàcht ’s effe! Een ros… een beiaard… Ros beiaard… Natuurlijk! Die knol in die klok was het legendarische Ros Beiaard. Van De Vier Heemskinderen, weet je niet?
Geloof het of niet: maar sindsdien heette het café De Beiaard. En dat is niet meer veranderd. Het moederpand van De Beiaard stond dus al aan het Hoornse Kerkplein. Tussendoor is De Beiaard verhuisd naar de Roode Steen om weer terug te keren naar een veel grotere locatie aan hetzelfde Kerkplein.